Voortuin

Als u ooit eens de mensen in de buurt wilt leren kennen dan heb ik nu een geweldige tip voor u. Zaai gazon in uw voortuin. En het jaar daarna spit je die terug om een border te maken. Elke "toevallige" (sommigen waren niet toevallig vermoed ik) voorbijganger gaat u vragen of je je verstand verloren bent. Wel niet allemaal, eentje slaagde er zelfs in om mij met een uitgekookte list mijn spade afhandig te maken ("Dat ziet er een goeie uit, mag ik eens kijken?"), en terwijl ik daarna stomverbaasd toekijk gaf hij van jetje toen hij mij de correcte spittechniek demonstreerde (met verbale aanwijzingen!). Helaas was ik op dat moment niet meer aan het spitten maar wel het bovenste laagje gras naast de borduren van de klinkers aan het afpellen. De stabilisee vloog dan ook lustig in het rond voor ik van de schok bekomen was en kon ingrijpen.
Soit, ondanks dit alles is de border dan toch nog aangelegd geraakt.

De plantenlijst dan, quasi volledig gekozen door mijn lieftallig vrouwtjen:
Geranium Macrorrhizum "Spessart"
Bergenia Cordifolia
Hemerocallis "Luxury Lace"
Helleborus Orientalis
Epimedium Rubrum
Tricyrtis Formosana
Astiboidis Tabularis
Fatsia Japonica

De echte kenner heeft natuurlijk al gemerkt dat dit een border is voor aan de noordkant van het huis, dus er zitten zowel schaduwplanten (tegen het huis) als echte zonnekloppers tussen (tegen de straat).

Schaduwboom

Onze tuin is pal zuidwaarts gericht dus in de zomer is het hier bakken en braden zonder pan. Om toch een beetje schaduw te hebben heb ik in november 2010 een zwarte moerbei aangeplant (Morus Nigra). Voor zo'n belangrijke plant in de tuin heb ik uiteraard eerst veel research gedaan. Hij staat het liefst op een zonnige, warme plaats (check), in een lichte, goed doorlatende grond (check). Hij heeft een halfopen kroon wat hem de ideale schaduwboom voor in het gazon maakt. Hij is goed winterhard, wat nodig is want deze winter vroor het hier ongeveer -20. En er komen lekkere vruchten aan! Klinkt perfect.

Het grote nadeel echter is dat hij een beetje is zoals mezelf: traaaaaaaaaag. Ik schat dat hij toch al zeker 6 cm gegroeid is sinds aanplant. Ik durf er zelfs niet aan te beginnen om uit te rekenen hoe lang het gaat duren tegen dit tempo eer hij groot genoeg gaat zijn om genoeg schaduw te geven voor mijn linkerkuit.
Vorig jaar had hij pas blad in begin mei. Dus heb ik hem dit jaar een prioriteitsbehandling gegeven: extra potgrond + bemesting voor zuurminnende planten + een stevige peptalk. En zie de knoppen beginnen al stilletjesaan groen te worden:

Het zal eigenlijk wel aan al die zon liggen dat hij dit jaar wat rapper is maar ik hoop toch dat hij een tandje bijsteekt.

Weekend van het amfibie

Met twee kleine kinderen is het heel druk maar het is me nog eens gelukt om een paar uurtjes bij de vijver te zitten. Zalig met zo'n temperaturen. Mijn verrassing was dan dan ook groot toen ik eerst een klomp kikkerdril ontdekte (van een bruine kikker denk ik), niet lang daarna 3 (!) groene kikkers zag rondspringen en daarna nog een watersalamander door het water zag flitsen (hij was te snel weg om de soort te kunnen achterhalen).

De kikkerdril en 2 groene kikkers kon ik zelfs overtuigen om samen te poseren voor een foto!

Ik ben totaal verrast door dit onverwachte succes, kikkerdril na slechts 2 jaar is veel beter dan ik ooit gehoopt had. Ik vind het echt wel straf want sinds juni 2011 heb ik hier geen bruine kikker meer gezien, een salamander had ik hier zelfs nog nooit eerder gezien.

Winterslaap

Het leven begint hier stilletjesaan terug in zijn plooi te vallen na de geboorte van onze tweede zoon. Twee kleine kinderen hebben is zeer leuk, maar ook zeer vermoeiend. Het lukte me nog net om vorig jaar een hondertal bloembollen in de grond te stoppen. Komt nog bij dat ik volgens mij afstam van de holenbeer. In de winter trek ik mij terug in mijn lekker warme vesting en ben ik met geen stokken buiten te krijgen. Ik heb echt een rothekel aan sneeuw en ijs.

Enkele weken gelden had ik even hoop op een vroege lente, maar koning winter boorde die volledig de grond in.
Dus wacht ik, net als deze krokussen op warmere tijden.

De plannen voor de tuin voor het voorjaar zijn deze winter gesmeed, nu is het enkel nog wachten op de dooi...

Olifantrups

Ik ben er eindelijk nog eens toe gekomen om de schaduwborder te wieden. En daar vond ik deze plant:

 

Geen idee wat het is maar toen ik iets beter keek moest ik toch even schrikken. Er zaten drie kanjers van zwarte rupsen in de plant. Zo groot als mijn pink, ik had geen idee dat er zo'n enorme rupsen bestonden.

Eens te meer google to the rescue. Dit blijkt de rups te zijn van het Grote Avondrood. De rupsen van die nachtvlinder worden ook wel olifantrupsen genoemd. Die naam hebben ze in ieder geval niet gestolen. Tenzij ze nog ten prooi vallen aan een hongerige (en uit de kluiten gewassen) belager verpoppen ze tot dit beestje volgend jaar:

Speciaal, als de gay parade nog een mascotte zoekt... Nooit geweten dat er roze vlinders bestonden.

Groene jongens

Het begint hier stilaan een vijverblog te worden. Dinsdag kreeg de tuin er niet 1 maar zelfs 2 nieuwe bewoners bij. De eerste is een volgroeide groene kikker die nu al een paar nachten heerlijk zit te kwaken bij de vijver. Het is wel een schuchter ding, een foto maken is nog niet gelukt.

Een uurtje nadat ik de eerste ontdekte was ik bezig met het gazon afrijden en ontsnapte nummer 2 ternauwernood aan een gewisse dood door vermaling ende versnippering door middel van mijn bescheiden grasmachientje. De piepkleine springer werd gevangen in een yoghurtpot, gefotografeerd en zonder talmen vrijgelaten in de vijver.

In tegenstelling tot vorig jaar toen de groene kikker slechts 2 dagen bleef lijken ze nu wel op hun gemak te zitten. De randbeplanting van de vijver is nu dan ook veel dichter vergeleken met de kale vlakte van vorig jaar dus hopelijk blijven ze nu minstens tot volgend voorjaar.

SOS waterlelie

Deze blog is er de laatste tijd een beetje overgeschoten en de tuin eigenlijk ook wel een beetje. Het resultaat mag er dan ook zijn, ons tweede zoontje heeft ons uiteindelijk dan toch verblijd met zijn aanwezigheid.

Gelukkig zijn er geen rampen gebeurd, behalve dan dat de waterlelie ook dit jaar weer dreigt te creperen. Vorig jaar had ik al hetzelfde voor: leliebladeren komen mooi boven, worden groen, dan na twee dagen geel en dan rot het blad weg. Nu zijn de overgebleven bladeren ook nog gatenkaas want waterleliekevers hebben de zwakte van de plant aangegrepen om een eetfestijntje te beginnen. Ondertussen heeft de lelie nog maar een blad of 4 dat er nog een beetje gezond uitziet. Waterlelies zijn duur, dringend tijd om in te grijpen dus!

Mijn vijverboek vermeldt dit probleem helemaal niet, maar een kleine zoektocht op het internet levert het antwoord: een voedselgebrek. De primadonnas staat nochtans in (dure) klei speciaal voor lelies. Het tekort kan vanalles zijn: ijzer, magnesium,... Groeibollen zouden de oplossing moeten bieden. Deze bollen worden in de mand bij de wortels in de grond geduwd en geven langzaam voedingsstoffen af zodat deze (hopelijk) enkel door de plant worden opgenomen en niet in het water terecht komen. Tot nu toe is het water zeer helder, maar als dit verandert weten we in ieder geval waaraan het ligt.

De loodzware mand dus nog maar eens vanuit het diepste punt van de vijver gevist, twee groeibollen toegevoegd en twee waterleliekevers geliquideerd. Hopelijk komt het nu goed, want mijn vijver heeft de hele dag zon en is vrij ondiep, dus reken ik op de lelies om hem koel te houden. Dat lukt nu dus helemaal niet en bijgevolg is het hier nu een draadalgenparadijs.