Na het heerlijke lentezonnetje van dit weekend komt het leven in de vijver weer helemaal op gang. Ik heb de voorbije twee dagen alweer bootsmannetjes, schrijvertjes, waterschaatsers, een ongeidentificeerde waterkever en een joekel van een libellelarve gespot (zo'n 7 cm schat ik). En met het opwarmende water komen niet enkel de beestjes terug tot leven maar ook de zweefalgen. Hoewel een troebelere vijver in het voorjaar niet per se slecht is (zolang de zuurstofplanten later het zaakje maar terug overnemen) is een heldere vijver toch leuker.
Belangrijk hiervoor is de aanwezigheid van verschillende soorten zuurstofplanten. Glanzend Fonteinkruid bv is een uitstekende en dus een van de meest gebruikte zuurstofplanten (mede dankzij de boeken van mevrouw Hoffman) maar komt in het voorjaar slechts heel traag op gang. Dit geeft de algen, die bij een lagere watertemperatuur kunnen werken, een kans om de voet tussen de deur te krijgen.
Soorten die wel in koud water werken zijn onder andere Waterpest en Lidsteng. Lidsteng is vooral gekend als moerasplant, met denneboomachtige stengels die boven het water uitkomen. Maar als je Lidsteng wat dieper (30-60 cm) zet maakt het heel andere stengels met langere, zachte naalden die zelfs 's winters onder het ijs zuurstof produceren en al vroeg op het jaar voor tegengewicht zorgen tegen de algeninvasie.
Gedoornd Hoornblad komt net iets later op gang (het vormt inactieve winterknoppen) maar eenmaal het begint te groeien doet het dat meestal ook explosief. Tenslotte is er nog de Waterranonkel, nog zo'n plant die ook 's winters groen blijft maar deze heeft een groot nadeel: de plant verdwijnt soms gewoon helemaal voor langere perioden om later terug uit te schieten. Daar kan mag je dus niet op rekenen.
Als je geen van deze planten in de vijver hebt kan je nog proberen de draadalgen tijdelijk niet uit de vijver te verwijderen. Ook deze zullen namelijk de zweefalegen beconcurreren.
