Olifantrups

Ik ben er eindelijk nog eens toe gekomen om de schaduwborder te wieden. En daar vond ik deze plant:

 

Geen idee wat het is maar toen ik iets beter keek moest ik toch even schrikken. Er zaten drie kanjers van zwarte rupsen in de plant. Zo groot als mijn pink, ik had geen idee dat er zo'n enorme rupsen bestonden.

Eens te meer google to the rescue. Dit blijkt de rups te zijn van het Grote Avondrood. De rupsen van die nachtvlinder worden ook wel olifantrupsen genoemd. Die naam hebben ze in ieder geval niet gestolen. Tenzij ze nog ten prooi vallen aan een hongerige (en uit de kluiten gewassen) belager verpoppen ze tot dit beestje volgend jaar:

Speciaal, als de gay parade nog een mascotte zoekt... Nooit geweten dat er roze vlinders bestonden.

Groene jongens

Het begint hier stilaan een vijverblog te worden. Dinsdag kreeg de tuin er niet 1 maar zelfs 2 nieuwe bewoners bij. De eerste is een volgroeide groene kikker die nu al een paar nachten heerlijk zit te kwaken bij de vijver. Het is wel een schuchter ding, een foto maken is nog niet gelukt.

Een uurtje nadat ik de eerste ontdekte was ik bezig met het gazon afrijden en ontsnapte nummer 2 ternauwernood aan een gewisse dood door vermaling ende versnippering door middel van mijn bescheiden grasmachientje. De piepkleine springer werd gevangen in een yoghurtpot, gefotografeerd en zonder talmen vrijgelaten in de vijver.

In tegenstelling tot vorig jaar toen de groene kikker slechts 2 dagen bleef lijken ze nu wel op hun gemak te zitten. De randbeplanting van de vijver is nu dan ook veel dichter vergeleken met de kale vlakte van vorig jaar dus hopelijk blijven ze nu minstens tot volgend voorjaar.

SOS waterlelie

Deze blog is er de laatste tijd een beetje overgeschoten en de tuin eigenlijk ook wel een beetje. Het resultaat mag er dan ook zijn, ons tweede zoontje heeft ons uiteindelijk dan toch verblijd met zijn aanwezigheid.

Gelukkig zijn er geen rampen gebeurd, behalve dan dat de waterlelie ook dit jaar weer dreigt te creperen. Vorig jaar had ik al hetzelfde voor: leliebladeren komen mooi boven, worden groen, dan na twee dagen geel en dan rot het blad weg. Nu zijn de overgebleven bladeren ook nog gatenkaas want waterleliekevers hebben de zwakte van de plant aangegrepen om een eetfestijntje te beginnen. Ondertussen heeft de lelie nog maar een blad of 4 dat er nog een beetje gezond uitziet. Waterlelies zijn duur, dringend tijd om in te grijpen dus!

Mijn vijverboek vermeldt dit probleem helemaal niet, maar een kleine zoektocht op het internet levert het antwoord: een voedselgebrek. De primadonnas staat nochtans in (dure) klei speciaal voor lelies. Het tekort kan vanalles zijn: ijzer, magnesium,... Groeibollen zouden de oplossing moeten bieden. Deze bollen worden in de mand bij de wortels in de grond geduwd en geven langzaam voedingsstoffen af zodat deze (hopelijk) enkel door de plant worden opgenomen en niet in het water terecht komen. Tot nu toe is het water zeer helder, maar als dit verandert weten we in ieder geval waaraan het ligt.

De loodzware mand dus nog maar eens vanuit het diepste punt van de vijver gevist, twee groeibollen toegevoegd en twee waterleliekevers geliquideerd. Hopelijk komt het nu goed, want mijn vijver heeft de hele dag zon en is vrij ondiep, dus reken ik op de lelies om hem koel te houden. Dat lukt nu dus helemaal niet en bijgevolg is het hier nu een draadalgenparadijs.

Chicorei

Net als je denkt dat de bloemenweide over haar hoogtepunt heen is steekt er weer een nieuwe soort de kop op. En deze keer ben ik er zeker van. De laatste pogingen tot determineren zat ik er steeds nevens, maar nu zit ik just. Ik durf de naam van het plantje zelfs in de titel zetten, zo zeker ben ik!

Alweer een prachtig plantje. Jammer dat de bloem enkel 's ochtends opengaat.

In de bloemenweide heeft de bruine kikker, die ik einde april voor het eerst zag, ondertussen ook zijn stekje gevonden. Ik heb er nog geen foto van kunnen nemen want hij is razendsnel. De voorbije week heeft hij mij bijna dagelijks ferm doen verschieten door ineens voor mijn voeten richting vijver weg te hupsen. Je zou bijna denken dat hij het met opzet doet, de rakker!

Heems

Ik heb steeds de intentie gehad om zoveel mogelijk inheemse planten in de tuin in te plannen. En zo verzeilde er dan een moerasooievaarsbek (in de kolom "inheems" van de boek van Velt staat er namelijk een kruisje) eerst in het winkelkarretje bij het tuincentrum en dan in de vijver. Een heel mooie geranium met een felle, levendige kleur vind ik persoonlijk.

Als je er dan wat over opzoekt dan zie je dat hij inderdaad in vlaanderen voorkomt.
Maar een dik kwartier verder naar het noorden van deze schamele zandbak is het ineens een uitheemse soort en wordt deze schoonheid door onze noorderburen ook gelijk in dezelfde lijstjes geplaatst als grote waternavel en braziliaans vederkruid als te vermijden waterplanten.

Ik blijf de focus op inheemse planten leggen maar soms gaat de in- en uitheems hetze toch een bruggetje te ver.

De droogtetest doorstaan

In tegenstelling tot enkele andere delen van de tuin heeft de nieuwe zonneborder deze uitzonderlijke droogte met glans doorstaan. Ik ben nu dan ook zeer blij dat ik planten heb aangeplant die zeer droogteresistent zijn: beenhard zijn die rakkers! Enkel de echinops ritro laat het een beetje afweten (maar misschien is dat een geniepigerd die zijn remonte later op het jaar inzet). Het grote kaasjeskruid bloeit nu zelfs zeer rijkelijk. Toch straf dat dit soort planten zo sterk kan groeien in zo'n extreme droogte!

In de bloemenweide zien we duidelijk twee helften. Tegen de vijver doen de wouw en reseda het uitstekend: deze trekken ook enorm veel hommels en bijen aan. Daar gonst het van de activiteit. In de halfschaduw onder deze planten steken nu ook andere planten de kop op. Zoals deze fijne rotsanjer (denk ik toch dat het is).

De rest van de bloemenweide lijkt nu op hoe ik mij steppe voorstel. Open plekken, dorre plukjes laag gras dat hoogstens tot aan mijn enkels komt en veel stof. Een keer maaien dit jaar zal ruim voldoende zijn denk ik.

Verstekeling!

In de "schaduwborder" (het ding is de naam eigenlijk niet waard) had ik wijfjesvarens geplant. Als snel bleek dat er in 1 van de potjes ook nog iets anders groeide dan een varen. Ik besloot het maar te laten doen omdat ik het niet kon plaatsen en ik ne curieuzeneuzemosterpot ben.
Sinds kort bloeit het ding (met die wijfjesvaren gaat het iets minder goed).

 

En volgens mij is het Fluitekruid. Hoewel het waarschijnlijk de vroegtijdige dood van de varen betekent ga ik het toch maar laten staan.

Maar de ster van de border is nu duidelijk de donkere ooievaarsbek (Geranium Phaeum). Die voelt zich erg goed in zijn sas en groeit en bloeit al heel sterk. Hopelijk zaaien ze zich even vlot uit!

 Ik vind de geraniums die dichter bij de wildvorm staan, zoals deze, eigenlijk veel mooier dan de gecultiveerde met veel te grote en opzichtige bloemen.

vieze dings

Een paar weken geleden viel het me voor het eerst op: hier en daar zat er een wit schuimkwakje op de planten.

En dan begint de fantasie op hol te slaan natuurlijk. Slakkeneitjes? Een merel met een uit de hand gelopen "snotvalling"? Een kwijlende rat?
Niets van dit alles. Eventjes googelen bracht de niet zo glamoureuze waarheid aan het licht. In dit schuimbolletje bevindt zich een schuimcicade. Een kleine wants die zich voedt met de sappen van de plant. Toch een slim beestje eigenlijk, zich lekker verstoppen in een bolletje schuim en ondertussen ongestoord zich volzuigen met een vers plantensapje. En het blijkt dan ook nog een zeer veel voorkomende plaag te zijn.

Op een of andere manier was het me nog nooit eerder opgevallen.

de Hof-leverancier

De vijver is nog steeds niet helemaal af: de randafwerking stel ik nu al een eeuwigheid uit. Het plan was begroeiingsmatten te gebruiken. Dit zijn PVC matten met een soort gaasstructuur die over de vijverrand gelegd worden. Hierin worden dan "kruipende" planten zoals Penningkruid gezet die daarin wortelen en dan de rand helemaal gaan begroeien.

Helaas zijn deze PVC matten vrij moeilijk te vinden. Uiteindelijk vond ik ze dan toch bij de hof leverancier te Ekeren.

Het was vandaag de eerste keer dat ik daar kwam en dit is absoluut zeker de winkel met het grootste aanbod aan vijverartikelen welke ik ooit gezien heb. Vele soorten vijvervis (van gigantische kois to minieme grondeltjes),en een enorm aanbod aan planten, zelfs rivierkreeftjes! Indrukwekkend.

En vooral de moeite waard om te vermelden is het enorme aanbod aan inheemse zuurstofplanten. Bij de meeste winkels hebben ze waterviolier, gedoornd hoornblad, lidsteng en waterranonkel als inheemse soorten maar hier hebben ze nog eens een stuk of vier (!) soorten fonteinkruid, aarvederkruid en sterrenkroos. Er bevindt zich nu dan ook een mandje aarverderkruid in mijn vijver.

Als nadeel moet ik wel de prijzen vermelden, deze zijn aan de hoge kant vergeleken met bv Pelckmans. Maar voor dingen die je nergens anders vindt neem ik dat er graag bij.

Bloemen, bloemen, bloemen

Hoewel de regen deze week jammer genoeg nogal magerkes was en de toplaag in de tuin eruit ziet alsof er een gigantische stofzuigerzak is omgekieperd doen de meeste plantjes het toch prima. Nieuwe bloeiers deze week zijn de siersalie (mainacht, zie foto), geranium renardii, spoorbloem, donkere ooievaarsbek, moerasvergeetmenietjes, waterranonkel, hier en daar een verdwaalde boterbloem, de vogelmelk en de grootbloemige clematis.

Verder evolueert de bloemenweide in een rare richting. In het deel aangrenzend aan de vijver groeit alles super (zie vorige blogpost), in de rest verdwijnen er meer soorten dan er bij komen. De klaver en de boterbloemen zijn er verdwenen. Het gras staat er ook zeer dun. Enkel de kleine Pimpernel (zie foto, inclusief raar, schuimachting dingk op de stengel), Zuring en 1 plantje Wondklaver brengen daar een beetje kleur.

Tenslotte ben ik erin geslaagd de promiscuiteit van de visjes in mijn vijver voor een goed doel aan te wenden. Vorig jaar heb ik al honderden gratis visjes weggegeven (als je je mailbox wil vullen moet je gewoon een advertentie met het woord "gratis" in op Kapaza.be zetten). Deze week heb ik vis voor vijverplanten geruild met een zeer vriendelijke meneer uit de Limburg.

Vanmorgen ging ik de nieuwe aanwinsten planten en schrok ik me rot toen er opeens een kikker op zijn dooie gemak vlak voor mijn voeten richting vijver hupste. Het is in ieder geval een andere bezoeker als vorig jaar want hij is kleiner en ik denk dat deze een bruine kikker is idpv een groene. Die ga ik dus allicht niet veel meer zien. Groene kikkers zijn makkelijk te spotten omdat deze altijd in of rond het water vertoeven. Bruine kikkers daarentegen zwerven wat verder weg van het water en houden zich meer op in dichte vegetatie. Hopelijk blijft deze hier wel hangen.

Wondklaver

Het is ongelooflijk hoeveel er kan veranderen als je een weekje weg bent. Als je niet kijkt kruipt precies alles rap-rap uit zijn schulp. De tropische temperaturen zullen er wel iets mee te maken hebben gehad (terwijl wij op een sub-tropische locatie kou zaten te lijden tedju).

De bloemenweide begint eindelijk kleur te bekennen en dat betekent dat ik de plantjes kan determineren. Tot nu toe heb ik volgende soorten kunnen benamen: Wede, Wilde Reseda, Wouw, Kleine Pimpernel (in grote getale!) en last but not least Wondklaver.

Awel, dit vind ik nu echt een prachtig plantje se. Jammer dat er maar 2 van staan. Hopelijk kan het zich uitzaaien.

Nog meer plannen

Ik zit nu met een situatie die ik toch een beetje jammer vind. We hebben een achterbouw ("koterij") die best wel groot is. Het hele dakoppervlak zal zo'n 80 vierkante meter zijn denk ik. Als het nu regent loopt al het perfectly good gietwater het riool in, wat wel zonde is.

Mijn eerste plan was gewoon een waterton onder de afloop te zetten om toch een deel te kunnen recupereren.
Maar uiteindelijk viel mijne frank (in slow motion). Waarom een ton voorzien als opslagmedium als ik achter in de tuin een vijver van 10000 liter heb liggen waarin ik ook mijn gieterke kan vullen?

Als ik nu het dak aansluit op de vijver dan sla ik 2 vliegen in 1 klap. Het water wordt gebufferd en ik moet mijn vijver niet meer (zo vaak) manueel bijvullen.

Tuinvijvers worden nu eenmaal niet echt heel natuurlijk gelegd. Een natuurlijke vijver ligt lager dan het maaiveld en het water uit de omgeving zal daarin aflopen. Een folievijver ligt boven het maaivlak om het inspoelen van grond en voedingsstoffen te voorkomen (een folie kan geen voedingsstoffen bufferen zoals een natuurlijke vijverbodem dat kan). Dat maakt dat het waterpeil in een folievijver in de zomer snel daalt en bij buien nooit genoeg aangevuld geraakt.

Maar vanzelfsprekend is er ook een maar. De vijver zou dan de regenval van zo'n 100 vierkante meter te verwerken krijgen. In de zomer is dat prima, maar in de winter loopt hij nu al over. Als het hard regent is het niet uit te sluiten dat ik de achterkant van mijn tuin, en vooral ook die van de buren zo blank zet (hoewel, ze hebben een daar een weitje vol ganzen, die beesten zullen dat waarschijnlijk wel plezant vinden).

Maar toch, we zullen maar braaf zijn, hier komt het boek van Velt (alweer) ter hulp.

De oplossing is een infiltratiezone uitgraven van 20 cm diep. In het boek staat precies hoe je de doorlatendheid van de grond kan testen en de berekening van hoe groot zo'n put dan moet zijn. Hier blijkt mijn zandgrond weer een voordeel te zijn: nu moet de put 3,75 vierkante meter zijn. Als ik klei had gehad moest die 10 vierkante meter zijn. In de infiltratiezone kunnen dan planten komen die wisselnatte grond verdragen.

Natuurlijk kost dit wel wat werk. Eerst moet een fatsoenlijke overloop aan de vijver gemaakt worden. de infiltratiezone moet uitgegraven worden. En vooral: de dakgoot moet omgedraaid worden: die watert nu af naar voor en moet dan naar achter aflopen, een heel werkje. Het komt dus helemaal achteraan op het to-do lijstje. En dat wil zeggen dat het waarschijnlijk niet meer voor dit jaar gaat zijn.

Iets nieuws

Vandaag stak er in de bloemenweide weer iets nieuws de kop op. Een klein, geel viooltje. Er zaten zeker geen viooltjes in het bloemenmengsel dat ik gezaaid heb in 2009 dus het is hier op eigen kracht geraakt.
Het rare vind ik de kleur: de hooiweide bij mijn oma vroeger stond vol met viooltjes maar die waren allemaal blauw of paars met geel. Nooit volledig geel.

Er zo te zien is er slechts 1 inheems viooltje dat volledig geel is: het zinkviooltje. Het is niet erg waarschijnlijk dat deze de weg naar hier heeft gevonden maar in dit geval hoop ik toch dat het iets anders is, want zinkviooltje zou wijzen op een met zink vervuilde bodem...

Het zal dan allicht wel een zaailing zijn van een cultivar, maar het bloempje is echt klein terwijl cultivars meestal grote bloemen hebben.
Ach ja, het is mooi en eens iets anders dan een madeliefje of paardenbloem in de bloemenweide.

moeilijke schaduwborder

Ik zat er al een tijdje mee verveeld, achteraan in de tuin heb ik een probleemstukje waar ik niet goed weg mee wist. Dit was namelijk de enige border die de vorige eigenaars hadden aangelegd. Toen wij het huis overnamen in 2009 was deze border volledig overwoekerd door een soort van chinees riet. Ik heb nog even met de gedachte gespeeld de wortelstokken uit te graven maar na enkele uren zweten met spade en bijl voor bitter weinig resultaat (als er mensen hun agressie kwijt willen, kom maar eens af en dan duw ik een spade in uw pollen) heb ik er maar een uitputtingsslag van gemaakt. Nu beginnen allerhande opportunisten de vrijgekomen ruimte in te nemen: vooral hoefblad en brandnetel. Dit is ook de enige plaats in mijn tuin waar brandnetel voorkomt, voor de rest is mijn grond veel te schraal. In deze border heeft men namelijk in een ver vervlogen verleden een zeer dikke laag boomschors aangebracht. Die is nu wel grotendeels omgezet tot humus maar er zitten nog altijd veel stukken schors in de grond. Deze border ligt ook bijna permanent in de schaduw want aan de zuidkant staat de betonwal die het perceel afsluit. Een schaduwrijk, humusrijk, voedselrijk stukje. Ideaal om een prachtige schaduwborder in aan te leggen zou je dan denken.

Helaas, pindakaas. De grond zit nog tjokvol rietwortels, die nu pas stilaan aan het wijken zijn. Dit wil zeggen dat het fatsoenlijk aanplanten quasi onmogelijk is omdat plantgaten maken zeer veel moeite kost. Daarom heb ik om de brandnetels te snel af te zijn maar enkele sterke schaduwplanten ingeplant die hopelijk de border gaan inpalmen en de netels en ander gespuis gaan wegconcurreren: wijfjesvaren, geranium phaeum en perzische muts. Geen idee of deze daartoe in staat zijn, maar volgens mijn VELT boek zouden die het hier wel zeer goed moeten kunnen doen.

En omdat al die plantjes in zo'n kwekerij mijn ogen uitsteken (en ik nog een stapel ecocheques heb liggen) heb dan ook maar gelijk een monnikskap aangekocht. Gewoon omdat ik die zo mooi vind. Zou wel leuk zijn moest die kunnen overleven.

Bloemenmantel

Vorig jaar bloeide de sleedoorn met maar enkele bloemetjes, maar dit jaar is hij volledig gehuld in een witte bloemenmantel.

En in de vijver is de eerste bloeier intussen ook opgemerkt: De Dotterbloem:

Lidsteng

Na het heerlijke lentezonnetje van dit weekend komt het leven in de vijver weer helemaal op gang. Ik heb de voorbije twee dagen alweer bootsmannetjes, schrijvertjes, waterschaatsers, een ongeidentificeerde waterkever en een joekel van een libellelarve gespot (zo'n 7 cm schat ik). En met het opwarmende water komen niet enkel de beestjes terug tot leven maar ook de zweefalgen. Hoewel een troebelere vijver in het voorjaar niet per se slecht is (zolang de zuurstofplanten later het zaakje maar terug overnemen) is een heldere vijver toch leuker.

Belangrijk hiervoor is de aanwezigheid van verschillende soorten zuurstofplanten. Glanzend Fonteinkruid bv is een uitstekende en dus een van de meest gebruikte zuurstofplanten (mede dankzij de boeken van mevrouw Hoffman) maar komt in het voorjaar slechts heel traag op gang. Dit geeft de algen, die bij een lagere watertemperatuur kunnen werken, een kans om de voet tussen de deur te krijgen.

Soorten die wel in koud water werken zijn onder andere Waterpest en Lidsteng. Lidsteng is vooral gekend als moerasplant, met denneboomachtige stengels die boven het water uitkomen. Maar als je Lidsteng wat dieper (30-60 cm) zet maakt het heel andere stengels met langere, zachte naalden die zelfs 's winters onder het ijs zuurstof produceren en al vroeg op het jaar voor tegengewicht zorgen tegen de algeninvasie.

Gedoornd Hoornblad komt net iets later op gang (het vormt inactieve winterknoppen) maar eenmaal het begint te groeien doet het dat meestal ook explosief. Tenslotte is er nog de Waterranonkel, nog zo'n plant die ook 's winters groen blijft maar deze heeft een groot nadeel: de plant verdwijnt soms gewoon helemaal voor langere perioden om later terug uit te schieten. Daar kan mag je dus niet op rekenen.

Als je geen van deze planten in de vijver hebt kan je nog proberen de draadalgen tijdelijk niet uit de vijver te verwijderen. Ook deze zullen namelijk de zweefalegen beconcurreren.

Moet er nog zaad zijn?

Mijn bestelling van de Bolderik is al enige tijd binnen maar nu pas besef ik dat 10 gram (de minimum hoeveelheid/soort) zaden echt wel heeeeeel veel is.
















10 gram zaad van de Wilde Peen bv komt overeen met niet minder dan 12500 zaden. Ok, ze zullen wel niet allemaal kiemen maar toch...

Dus moest er iemand nog graag zaad van Akkerklokje, Wilde Peen of Knoopkruid hebben, laat maar een berichtje!

Laat de regen maar komen!

Gisteren zo'n 300 vierkante meter gazon laten inzaaien en vandaag 2 stevige kluiten rabarber (dank u schoonouders!) geplant. Als er morgen een paar stevige buien volgen zal ik snel met de grasmaaier aan de slag kunnen. Nu ziet het er vanaf het terras nog zo uit:

Rechts de haagbeukenhaag. Centraal het gazon (voor de kindjes), daarachter de afsluiting (daar net voor de nu nog nietige Morus Nigra). Achter de afsluiting de vijver, en links achter de koterij de bloemenweide.

Gisteren trouwens ook de eerste dagvlinder in de tuin gespot: een citroenvlinder. Altijd leuk.

Geduld, geduld, geduld

Vandaag dus bij Houtmeyers geweest en ongeveer de helft van mijn lijstje kunnen aankopen. Blijkbaar is het nog te vroeg voor Lupine, Duizendblad en de Geranium Renardii te planten.

Einde maart zou wel kunnen. Weeral iets bijgeleerd.

Campanula rapunculoides

Gisteravond nog even nagedacht over de invulling van de border en het akkerklokje nog even gegoogled op zijn Latijnse naam: Campanula rapunculoides.

Sommige van de zoekresultaten waren wel redelijk confronterend. Op diverse amerikaanse sites werd deze schoonheid besmeurd met termen zoals "cancer of the garden", "creepy bellflower", "evil twin" en "hell's bells" (lees bv de reacties op deze site eens). Al deze horrorverhalen van radeloze tuiniers die deze soort al 10 jaar aan het bestrijden zijn in hun tuin hebben me toch doen twijfelen of ik ze wel in de border moet plaatsen.

Het vreemde is dat het akkerklokje hier een zeldzame, beschermde plant is die over de oceaan blijkbaar een zevenblad-achtig onkruid is, dat zelfs in gazons onuitroeibaar is, en dat van Texas tot Alaska! Of zijn er hier insectensoorten/ziektes die akkerklokjes als snacks eten die ginds niet voorkomen?

Ik vind het allemaal maar verwarrend...

Nieuwe border

Een nieuw jaar, nieuwe plannen! Het wordt tijd om de noord en west kant (= zon, zon, zon) van de vijver te beplanten zodat er meer leven rond de vijver komt en (toekomstige) amfibieen meer voedsel en schuilmogelijkheden hebben. Het plan is een graslandborder. De grond daar is in 2009 afgeplagd en dus redelijk arm (hoewel niet zo arm als het stuk waar de bloemenweide ligt). Wat maakt dat ik heel goed moet oppassen wat voor planten ik daar ga plaatsen om een plantenkerkhof te voorkomen. Als je met de gemiddelde tuincentrumbediende een praatje maakt en vraagt "Wat raadt u mij aan voor een arme zandbodem?" dan is het antwoord steevast: "bemesten". En dat feestje gaat dus niet door, in mijnen hof komen geen sissy planten die ik bij het bladje moet vasthouden en elk jaar moet bijmesten/besproeien! Allez ja, tenzij ze lekkere vruchten afleveren uiteraard. Gelukkig heeft vrouwlief mij voor mijn verjaardag "Stappen naar een ecologische tuin: aanleg en beheer." van Velt cadeau gedaan waarin een superhandige en gedetailleerde plantenlijst staat. De labels bij de planten in een tuincentrum geven toch zo weinig informatie: zuur of kalk, zand of klei, arme of rijke bodem, vochtig of droog: het staat er allemaal niet bij.
Om die dingen over je grond te weten te komen moet je trouwens niet altijd een bodemanalyse laten doen. Hier woekert zuring dus zure grond. Er zijn nog steeds open plekken in de bloemenweide dus arme grond. Voedselrijkdom van zandgrond kun je ook beoordelen aan de kleur, hoe zwarter hoe meer organisch materiaal, hoe geler/grijzer hoe armer.

Zodoende kwam ik tot deze lijst van planten die bij plantenkweker Houtmeyers beschikbaar is:
Aster Ericoides
Geranium Renardii
Salvia Nemerosa "Mainacht" (Siersalie)
Echinops Ritro (Kogeldistel)

Achillea Millefolium "Cerise Queen" (Duizendblad)
Lupine
Sedum "Herbstfreude" (Hemelsleutel)
Malva Sylvestris (Groot Kaasjeskruid, deze komt wel van Pelckmans)

Deze planten vond ik niet terug bij kwekers uit de buurt dus heb ik zaad besteld bij de Bolderik om zelf in bakken op te kweken en dan later in de border uit te planten:
Centaurea Jacea (Knoopkruid)
Daucus Carotus (Wilde Peen)
Campanula rapunculoides (Akkerklokje)

En voor het overloopgebied van de vijver heb ik:
Veronica Longifolia (Langbladige Ereprijs)

Vorige week heb ik de grond al gewied en omgespit, volgende week gaan we de plantjes halen en planten. Ik ben eens benieuwd welke van bovenstaande het gaan redden.

Terugblik

Het was weer een lange, koude winter. Vorig jaar was de bloggoesting helemaal opgedroogd (ik zit liever in de tuin dan erover te schrijven), nu ga ik gewoon sporadisch updaten wat er hier allemaal gebeurt en mijn bedenkingen erbij.
Vorig najaar stond het inzaaien van het gazon op het programma maar die plannen zijn verzopen in een kletsnatte november. We zijn er dan toch nog in geslaagd zo'n 60 meter haagbeuk aan te planten samen met een Morus Nigra (die voor wat schaduw op het toekomstige gazon moet zorgen, en lekkere vruchten...) en een Ribus Rubrum.

Jammer genoeg zullen we nog wel wat geduld moeten hebben eer we van zulke moerbeien kunnen snoepen, het kan tot 10 jaar duren voor hij vrucht draagt.

Ook dit jaar weer wat besteld bij "behaag onze kempen" en aldus de dode en creperende Meidoorns uit hun lijden verlost en vervangen door Spork. De meeste Meidoorns trokken het echt niet in onze zandbak. Er zijn er gelukkig toch enkele die het wel goed doen (en die nu zelfs al aan het botten zijn). Spork is echter ook wel een interessante plant: nectarproducerend (een echte bijenplant) en er komen bessen aan. Meer zelfs de spork is een waardplant voor het boomblauwtje en de citroenvlinder.
Dan maar binnen werken, ik (ok, mijn vader heeft het meeste werk gedaan) heb mijn steentje aan het milieu bijgedragen en eindelijk het dak geisoleerd met 8 cm rotswol met daar nog een laag van 18 cm glaswol op. Niet zo'n aangenaam werkje maar het moest nu eenmaal gebeuren.